Het gerenoveerde Lamotgebouw is misschien wel de meest in het oog springende realisatie van wijlen Jowan Lamon. Jowan was van 1995 tot 2008 schepen voor Groen in Mechelen. Maar Jowan deed meer, veel meer. Een portret.

Jowan was altijd een echte doorbijter. Soms koppig, maar wel altijd met visie. Hij was de grote pleitbezorger van meer groen en bloemen in het straatbeeld. Mechelen won daarvoor toen zelfs de Entente Floral, een Europese bebloemingsprijs. Jowan zou van Mechelen een mooiere stad maken, een plek waar je echt wil wonen.

Lamon reorganiseerde de uitvoeringsdienst: op wijkniveau en daardoor dichter bij de Mechelaar. Hij richtte ook de sociale werkplaats ‘t Atelier op, waar meteen de typische Mechelse houten paaltjes werden gemaakt. Hij ging zich ook intensief bezig houden met stadsvernieuwing. Lamon trok de kaart van het water. Dat had hij gezien in Limerick, Ierland. Jowan haalde wel vaker inspiratie uit andere steden, op reis.

De heraanleg van de Melaan, vandaag een trekpleister voor toeristen, is dus zonder meer zijn verdienste. En vandaag trekken we nog altijd de kaart van het open leggen van vlieten, wat een winwin is. De biodiversiteit én de esthetiek van de stad gaan er op vooruit.

Lamon was ook principieel. De depolitisering van personeelszaken, daar bleef hij op hameren. Het moest gedaan zijn met politieke benoemingen. Het typeert zijn gevoel voor rechtvaardigheid. Die personeelhervorming was absoluut een belangrijke verwezenlijking. Jowan besefte als geen ander dat dat nodig was. Jowan had ook lak aan ‘vertoon’, een das of pak droeg hij nooit. Hij liep door de stad als een gids, niet zelden met spitsbroeder Joan Pepermans. Ze waren steevast aandachtig voor wat beter kon.

We zijn als Groenen bijzonder trots op het werk van Jowan en bouwen er tot op de dag van vandaag nog op verder.

(Deze tekst is een herwerking van een interview met Marina De Bie en Jowans vrouw Rita dat verscheen in een eerdere publicatie)